Rodzina jest podstawową komórką społeczną, miejscem, w którym stworzone jest miejsce dla każdego z jej członków do bezpiecznego wyrażania siebie, rozwijania swoich talentów, dzielenia się swoimi umiejętnościami i działania na korzyść całości. W najprostszą definicją rodziny jest wspólnota osób, których łączą więzy krwi. W potocznym rozumieniu rodzina to rodzice, ich potomstwo oraz dziadkowie.

W szerszym rozumieniu rodziną są wszystkie osoby powiązane więzami krwi oraz relacji z osobą, która je wskazuje, czyli członkiem rodziny będzie potomstwo rodzeństwa matki i ojca, a także ich żony i mężowie, ale także potomstwo rodzeństwa dziadków oraz ich mężowie i żony. Daleką rodziną będzie kuzynostwo i osoby, których połączenie z rodziną trudno wykazać lub jest ono zbyt zawiłe aby je łatwo przedstawić. Poza rodziną będą wszyscy ci, którzy do rodziny dołączyli, ale nie zostali zaakceptowani lub ci, którzy zostali z niej wykluczeni.

Rodzina jest zatem wspólnotą osób, które łączy jakaś nieokreślona zależność. Wydawałoby się, że najprostszym kryterium jest bliskość geograficzna, ale w dobie współczesnych technologii nie ma ona takiego zastosowania. Tak samo osoba, która przez lata nie miała kontaktu z rodziną, ale łączy ją bliskość krwi, wciąż ma w strukturze rodzinnej swoje miejsce.

Szczególną rolą rodziny jest wychowywanie i opieka nad dziećmi oraz opieka nad starszymi i chorymi, czyli tymi, którym z racji wieku i słabości przysługują specjalne prawa. W zdrowej rodzinie, to jest takiej, która spełnia swoją rolę w zakresie ochraniania i wspierania, dzieci kształtują się powoli, w swoim tempie, otoczone miłością i wsparciem.

Powolne budowanie ich osobowości, otaczanie ich kapsułą bezpieczeństwa, rozkładanie bezpiecznego parasola, pozwala kształtującej się osobowości wzrosnąć i ustabilizować się. Młody człowiek, który wychodzi z takiej społeczności jest empatyczny, umie kochać i być kochany, jest odpowiedzialny, świadomy swojej wartości i obdarzony celem i sensem życia. Co zatem gdy rodzina nie spełnia swojej roli? Zamiast ochraniać – niszczy, zamiast wspierać – zabija?

rodzeństwo

Mówimy wówczas, że jest to rodzina dysfunkcyjna

Dysfunkcja to określenie oznaczające niespełnianie swojej funkcji. Dysfunkcja wzroku lub słuchu będzie powodowała konieczność zastosowania korekcyjnych okularów lub aparatu słuchowego. Dysfunkcja umiejętności liczenia tzw. dyskalkulia wytworzy potrzebę wsparcia w procesie nauki.

Są to proste sytuacje, w których łatwo znaleźć dobre rozwiązanie.
Każda rodzina dysfunkcyjna nie spełnia swojej roli w inny sposób. Trudno jest znaleźć dwie identyczne rodziny. Możemy mówić o pewnym zespole cech, dzięki którym możemy próbować diagnozować problem by opracować system wsparcia. Aby określić co dolega rodzinie, należy zbadać ją pod kątem realizacji powierzonych funkcji.

Pierwszym zadaniem rodziny jest ochrona jej członków. Rodzina dysfunkcyjna pojawia się wtedy, gdy poszczególni jej członkowie doświadczają zaniedbania w zakresie ochrony: nie są zadbani fizycznie – np. dzieci są brudne, głodne, obdarte, nie wracają na noc do domu, uciekają z domu, nadużywają substancji zabronionych jak alkohol czy narkotyki, ich ubrania są niedostosowane do pogody, dzieci lub inni członkowie rodziny doświadczają przemocy fizycznej lub seksualnej.

Nie są zadbani emocjonalnie: dzieci nie znają czułości i przytulenia, są traktowane brutalnie, wyzywane, nie mają bliskiej relacji z rodzicami, są dla innych obojętne.
Doświadczają przemocy, zwłaszcza seksualnej: ze strony innych osób poza rodziny lub ze strony osób bliskich. Jest to szczególnie obciążająca cecha, którą odznacza się rodzina dysfunkcyjna, wymagająca zazwyczaj wieloletniego leczenia.

Przyczyn, które sprawiają, że rodzina jest dysfunkcyjna jest bardzo wiele. Po pierwsze względy społeczne – jeżeli rodziny pochodzenia były dysfunkcyjne, a osoby, które je opuściły nie przeszły terapii, z dużym prawdopodobieństwem będą wprowadzać lub dopuszczać równie niewłaściwe wzorce w swoich nowych rodzinach.

rodzina dysfunkcyjna

Po drugie względy środowiskowe: czasem zdrowa jednostka ulega demoralizacji przez środowisko, w którym się znajduje. Jeżeli pewne rzeczy, np. przemoc, są normą w środowisku, w którym mieszkamy, łatwiej nam zacząć zachowywać się zgodnie ze środowiskiem, mimo wewnętrznego przekonania o błędnym postępowaniu.

Bardzo degradującym zjawiskiem w rodzinach dysfunkcyjnych jest uzależnienie od alkoholu i substancji odurzających. W pewnych okolicznościach, np. spożywanie alkoholu w ciąży, nałóg może wpłynąć już w okresie prenatalnym na rozwój dziecka. Dzieci z rodzin dysfunkcyjnych często mają obciążenia związane z FAS. Dlatego tak ważne jest szybkie reagowanie przez służby i pracowników socjalnych.

[Głosów:0    Średnia:0/5]

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Please enter your comment!
Please enter your name here